Fotografii uczyłam się w Akademii Fotografii w Warszawie w roku akademickim 2012/13. Bardzo miło wspominam tę szkołę. Teraz co prawda znaczna część świetnych wykładowców odeszła, zmieniła się też siedziba, więc nie wiem, jak to wygląda, ale za „moich czasów” było bardzo fajnie ;)

Ludzie często się mnie pytają, „czego się nauczyłaś właściwie w takiej szkole?”. Nie da się odpowiedzieć jednoznacznie. Ja uważam, że przede wszystkim nauczyłam się inaczej myśleć o fotografii, nawet jeśli nie realizuję tego w swoich zdjęciach, to mam to w głowie i nie czuję się tak „pusta”. Taka szkoła otwiera głowę na inne typy fotografii, a także zmienia spojrzenie na ten „swój”. Moim konikiem były portrety, ale naprawdę nie wiem, na czym bym teraz zarabiała, gdyby Patryk Karbowski nie kazał mi latać w deszczu po Warszawie i nie wpychać się z obiektywem między ludzi na zajęciach z reportażu ;) Dalej był stała 10 metrów od grupy z teleobiektywem i robiła „super zdjęcia” :D

Zostałam też w teorii nauczona czegoś, czego do tej pory nie potrafię wykorzystać w praktyce, czyli pracowania seriami, rozplanowywania sesji w konkretny sposób, pracy nad konkretnymi projektami. Dla mnie nadal w moim portfolio panuje chaos, dalej nie mam swojego stylu, dalej ciągle robię coś tak, a innym razem tak. Niby „tylko portrety”, a jednak nie potrafię się zidentyfikować. Raz strzelę fashion jak się trafi, raz portrety w studio, raz buduarowe klimaty w mieszkaniu… nie potrafię się zdecydować. Ciągle chcę robić coś innego, nocne, dzienne, świecenie lampą, z zastanym, akty, barokowe suknie… i taki chaos. Może potrzebuję jeszcze więcej czasu. Pierwszy, ważny dla mnie projekt, który zrobiłam (o patriotyzmie) został rozebrany na części pierwsze przez użytkowników internetu, pojedyncze zdjęcia wylądowały na demotywatorach z głupimi podpisami o modzie na patriotyzm czy na randomowych fanpage’ach, oczywiście bez pytania mnie o zgodę (której na 100% bym nie wyraziła). Nie byłoby to dla mnie tak bolesne, gdyby nie fakt, że w projekcie samo zdjęcie niewiele znaczy. Projekt ogląda się całościowo, czytając tekst i oglądając wszystkie zdjęcia – wtedy ma to jakikolwiek sens. No i zniechęciłam się.

Szkoła fotograficzna (nie darmowe technikum ani kursy w MDK) to moim zdaniem ważny punkt w karierze każdego fotografa. Jasne, boli wydanie kilku tysięcy, boli „stracenie” roku czy dwóch. Ale bez niej, mam wrażenie, myśli się o fotografii dosyć samolubnie, subiektywnie. Ja naprawdę szczerze nie lubiłam niektórych zajęć, ale chodziłam na nie, uczyłam się czegoś, co mi nie pasowało. Jeszcze wtedy byłam przekonana, że nigdy nie będę robiła takich zdjęć, stosowała takiej obróbki, korzystała z takiego światła itp. Ohh, w jak ogromnym byłam błędzie! Teraz cieszę się z każdych znielubionych zajęć, na których byłam obecna.

W szkole foto uczysz się oglądania zdjęć i patrzenia na nie. Poznajesz kanon fotograficznej historii, a nie gapisz się na zdjęcia z fotobloga czy tumblra. Zastanawiasz się, po co właściwie robisz 100 zdjęć, skoro możesz się postarać i zrobić 20, z czego i tak 10 będzie dobrych? Myślisz nad tym, jak najprościej coś przedstawić, zamiast używać 15 rekwizytów do jednego zdjęcia (to ja!), które miałyby za zadanie jak najdosłowniej oddać to, co chcesz pokazać (a po co?).

Najgorsze, że większość z tych rzeczy znam w teorii, ale moją pracę weryfikuje mocno rzeczywistość. Pewnie dlatego, że patrzę na fotografię w sposób bardzo techniczny, jako zawód, jako coś, na czym chcę zarabiać. Nie myślę o artyzmie, wystawach. Bliżej mi do fotografa, który robi zdjęcia do paszportów, niż do Bownika. Często w mojej pracy bywają sytuacje, gdy chociażby zrobienie modelce zdjęcia pod słońce (a są to moje ulubione zdjęcia) spotyka się ze sprzeciwem, bo według klientek odbiega od „normalnego” robienia zdjęć. Cóż więc mówić o artystycznych zdjęciach?

Polecam wydanie każdemu trochę kaski na porządną szkołę, z dobrym sprzętem (my pracowaliśmy na Profoto, Apple’ach, Wacomach), gdzie można nauczyć się po trosze wszystkiego i pójść w to, co się najbardziej spodoba.

Jeśli chodzi o mój dyplom, to oczywiście ruszyłam w portret. Moim promotorem był Szymon Szcześniak.

Moja obrona wyglądała tak:

(zdjęcie z telefonu, kilka minut przed obroną, łapy mi latały ;))

Druk był w formacie A0, natomiast podpisy były osobno (tutaj postanowiłam połączyć je ze zdjęciami).

Moja praca przedstawiła kilka dziewczyn, wszystkie z nadwagą (mniejszą lub większą), a także otyłością, które z różnych powodów walczą ze swoim ciałem. Praca poruszała problem fałszywej oceny kobiet, walczących ze swoją tuszą – „żre w macu”, „niech się ogarnie”, „niech przestanie tyle jeść”. Problem z fizycznością jest także problemem w głowie, z którym dużo trudniej sobie poradzić, może mieć też źródło w najróżniejszych chorobach, które nie tyle co uniemożliwiają, ale bardzo utrudniają codzienną walkę z wagą czy centymetrami.

Chciałabym tym postem zakończyć ataki, kierowane we mnie, że wybieram sobie tylko chude niunie do zdjęć, że oceniam przez pryzmat sylwetki. Nie moja wina, że tak niewiele dziewczyn akceptuje swoje większe kształty i chce zgłaszać się do mnie na zdjęcia. Każda z dziewczyn, która pomogła mi w projekcie (za co bardzo serdecznie dziękuję!), otrzymała ode mnie zdjęcia studyjne z sesji (już ubrane i z twarzą). Z każdą współpracowało mi się fenomenalnie!

Prawie wszystkie kobiety, przedstawione w projekcie, są modelkami. Modelkami plus size, współpracującymi z agencjami i uśmiechającymi się do obiektywu. Jednocześnie chcą pracować nad ciałem, ale także pragną akceptacji dla swojego wyglądu. Bo nie ma powodu, by kogokolwiek gnoić za to, jaką ma tuszę.

PS „Prawie” wszystkie, bo wśród nich jest również mój autoportret.